Bundan 3 yıl önce kaleme aldığım bir köşe yazımda “Güç Zehirlenmesi Yaşamak“ başlığı ile bir konuyu ele almıştım.
9 Şubat 2016 tarihinde kaleme aldığım yazıda “ güç zehirlenmesi iki türlü olur; birincisi çok paraya sahip olan bir kişinin yoldan çıkması, ikincisi çok parayı yöneten bir kişinin yoldan çıkması” şeklinde ifade etmiştim. Aradan geçen 3 yılın ardından kendi adıma haklı olduğumu bir kez daha gördüm.
Bazı insanlar milyonlarca lira bütçeyi yönetince güya babasının çiftliğini yönetir gibi bir moda giriyor. Bazı insanlara aslında hak ettiğinden fazla makam ve mevki veriliyor. Maalesef ki güç zehirlenmesi yaşayan bazı insanlar işgal ettikleri makamın sorumluluğu ve üzerlerindeki vebalden şuursuzca bir takım kararlar veriyor.
Tabi çevremizde gördüğümüz bu tür güç zehirlenmelerine elimizden ve dilimizden geldiğince ifade etmeye ve karşı durmaya çalışıyoruz ancak bu noktada yapılabileceklerimiz çok sınırlı.
Şimdi bu kadar söylediğim sözlerin adresini ifade etmek gerekirse inanın bu noktada alenen bir kişi veya kurumu hedef almaktansa çevrenize bir bakmanız, daha önceden tanıdığınız mütevazi insanların makam ve mevki sahibi olduktan sonraki değişimlerini analiz ederek bir sonuca ulaşmanızı tavsiye edebilirim.
Aslında bu kaleme aldığım yazı bir nevi uyarı niteliğinde…Bu uyarının temel özü ise işgal ettiğiniz makam ve mevki gelip geçici, bugünün yarını var. Klişe “Keser döner, sap döner, gün gelir hesap döner” diye çok anlamlı bir atasözü bulunmakta. İnsanlar bir gün hem emeklerinin hem de yaptıkları hatalarının karşılığını mutlaka alır.
Ne demiş Rus roman yazarı Dostoyevski; “Şeytan uyuyakaldı bir gün. Rüzgar sert esti. Üç tüy düştü şeytandan dünyaya. Biri paraya yapıştı, diğeri mevkiye, öteki de ihtirasa. O günden sonra şeytan hiçbir iş yapmadı.” İşte makam ve mevkiinin pamuk ipliğine bağlı olan onurunu özetleyen bir cümle.
Makam denilince değinmeden geçemeyeceğim bir nokta ise insan-ı kamil mertebesi bir insanın ulaşabileceği en üst makamdır. Bu makama ulaşmak için öncelikle dünyevi makamlardan vazgeçmek gerekir. Nefsinin esiri olmuş, dünyevi hayallerin peşine takılmış bir kişinin manen olgunlaşması çok zordur ama imkansız değildir.
Bir insanın Hak, hakikat ve adalet bilinci yoksa kendi hayatında engellere takılmadan bir yol gitmesi, işin özünde çuvallaması kaçınılmaz bir sondur. Bu sonu yaşamak istemiyorsa bir insan aklını başını toplayıp özeleştiride bulunması ve çevresindeki güvendiği insanların kendisi hakkındaki düşüncelerine kulak vermesi gerekir ki ancak doğru yolu bulabilsin.
İşin özü şu ki; “güç, bazı insanların elinde dikenli bir güldür”
tutmasını bilirsen gülün dikeni ne ele ne de gönüllere batmaz.
