Burdur’da son dönemde bilindiği üzere öğrenci nüfusunun artışı itibariyle şehrin bazı noktalarında yeni işletmeler açıldı ve açılmaya devam ediyor.
Bunda her ne kadarda cazibe merkezi hali yakıştırması yapılsa da işin özü o değil.
İlimizde esnaf yapısını incelediğimizde şehir dışından gelen girişimcileri görüyoruz. Burdur’da doğmuş, büyümüş ve iş hayatını Burdur’da sürdüren esnaf ve girişimci sayısında azınlık söz konusu.
Bunda şehir halkının doğrudan etkisi görebiliriz. Çünkü geçmiş köşe yazılarımda sıkça vurguladığım gibi Burdur’da sahip çıkmama gibi bir direnç var.
Gazete ve dergilere 1 abone olmamak için kırk takla atan bir zihniyetle mücadele edemez Burdur’un öz evladı. Çünkü onun yaşaması ve ayakta kalabilmesi için sahip çıkacak bir zihniyet gelişmemiş.
Ne zaman batacak? Ne zaman ayağı kayıp yere düşecek? Derdinde bazıları.
Gazeteden, dergiden örnek verdim ki aynı sorunları farklı sektörlerin yaşadığını vurgulamak istedim. Buna telefoncudan tut, çiğ köftecisine, börekçisinden tut, kafecisine kadar her kesim eğer işletme sahibi Burdurlu ise aynı mücadeleyi veriyor, aynı sorunlarla karşılaşıyor.
Sorunlarla mücadelede bir yere kadar dayanabilen Burdurlu esnafımız işler yolunda gitmediğinde de çareyi kepenk kapatmada veya iş yerini devir etmekte arıyor, şehri de terk ediyor.
Şehir dışından gelen esnaflarımızda bu boşluğu haliyle dolduruyor. Isparta ve Antalya gibi çevre illerinden gelen esnaflarımız da Burdur’da işyerlerini açarak kazanç sağlamaya çalışıyor.
Bana göre bizim Burdur halkının kıstaslarından biri de esnafın nereli olduğu. Esnaf Burdurlu ise “kazanmasın, bundan alışveriş yapılmaz” algısı zaman zaman görüyoruz.
Bunda biraz da geçmişte yaşanan talihsizlik diye adlandırmak istediğim dövizli askerlerin Burdur’daki ekonomik getirilerinin yerli esnafa yol açtığı rehavet var. Dövizli askerlik döneminde yerli esnaf, halk ile ticari ilişkilerini zayıflattı. Bu da Burdur halkını kendi esnafından soğuttu. Ancak bunu genele yayılması kurunun yanında yaşın yanmasına neden oldu. Artık bu hesaptan kurtulmak gerekiyor. Dövizli askerlik Burdur’da yaklaşık 6 yıl önce sona erdi.
Peki ilimizi terk eden esnaflar ne durumda?
Bu noktada elde ettiğim veriler doğrultusunda işletmesini Antalya, Isparta, Denizli, Muğla, İstanbul ve Ankara illerinde açan birçok Burdurlu esnafın işlerinin çok iyi olduğu idi.
İlinde esnafına ve değerlerine sahip çıkmayan bir memleketin gelişmesini beklemek de doğru olmaz.
Görünen o ki şu sonuç ortaya çıkıyor; memleket doğduğun değil doyduğun yerdir.
